Έξι χρόνια η δεύτερη οικογένεια …

Από την πρώτη δημοτικού είμαστε μαζί, από τόσο δα μικρούλια! Περνάμε ωραία, μαλώνουμε, θυμώνουμε αλλά είμαστε σαν μια μεγάλη οικογένεια. Όχι σαν, είμαστε η δεύτερη οικογένεια του κάθε μαθητή που περνάμε τις περισσότερες ώρες μαζί στο σχολείο. Φτάσαμε στη ΣΤ’ τάξη πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να σοβαρευτούμε, πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να στρωθούμε στο διάβασμα, πράγμα που σημαίνει πως κατά κάποιο τρόπο έχουμε λίγο μεγαλώσει.

Στη τάξη μας λέμε όλοι πώς κάποιοι είναι χειρότεροι από μας, κάποιοι άλλοι καλύτεροι… Κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον, ενώ κατα βάθος όλοι αγαπιόμαστε μεταξύ μας. Στην τάξη είμαστε 12 κορίτσια και 9 αγόρια:, η Σοφία, η Αθηνά, η Χριστίνα, η Ρία, η Βάσω, η Έλλη, η Άννα, η Φωτεινή, η Πολίνα, η Σίσσυ, η Ελένη, η Νίκα, ο Ηλίας Μ.,ο Ηλίας Κ., ο Χρήστος Τ., ο Χρήστος Σ., ο Χρήστος Κ., ο Παναγιώτης, ο Γιώργος, ο Νίκος και ο Άκης. Σε μέσο όρο είμαστε καλοί σαν μαθητές αλλά υπάρχουν κάποιοι που ξεχωρίζουν είτε προς το καλό, είτε προς το κακό.
Κάθε μέρα που περνάει περνάμε όλο και καλύτερα, μαθαίνουμε παρέα όλοι μαζί, παίζουμε και κάνουμε πολλές, πολλές βλακείες. Όμως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια! Σε λίγο καιρό ” Γυμνάσιο ” ωχ! Τι είναι αυτό; αναρωτιόμαστε όταν ακούμε αυτή τη λέξη. Μας τρομάζει αλλά πρέπει να προετοιμαζόμαστε σιγά, σιγά! Ωχ, θεέ μου! Τέλειωσαν τα εύκολα! Φεύγουμε για νέες περιπέτειες γεμάτες διάβασμα, διάβασμα και διάβασμα. Α, και κάτι άλλο που ξέχασα να πω: θέλει πολύ διάβασμα! Θα το αντιμετωπίσουμε όμως κι αυτό είτε μαζί, είτε χώρια!
Μέχρι τότε δεν θα πάψουμε να χαιρόμαστε τις στιγμές που ζούμε όλοι μαζί και ποτέ δεν θα σβήσουν ούτε αυτές αλλά ούτε η φιλία μας. Σίγουρα, όλοι μας θα κουβαλάμε σε όλη μας τη ζωή από ένα καλό συναίσθημα για όλα αυτά που ζήσαμε μαζί! Τους αγαπώ και δεν θέλω να χαθούμε αλλά όπως όλοι ξέρουμε όλα τα ωραία κρατάνε λίγο σε αυτή τη ζωή, άσχετα αν αυτό το λίγο στην περίπτωση μας κράτησε 7 ολόκληρα χρόνια!

Χριστ. Κεμανετζίδου